Wbiegł na polanę, gdzie zapach był już bardzo intensywny. Kierował się dalej instynktem.

Wbiegła na polanę i usiadła na ziemie, wśród polnych kwiatów. Podciągnęła nogi do brody i zamknęła oczy wsłuchując się w odgłosy przyrody.

Wszedł na polanę. Było piękne słońce, jego skóra jarzyła się na miejscach gdzie nie miał ubrania. Westchnął cicho i położył się na środku. Nie mógł zrozumieć rozumowania Katie. Miała rodzinę może nie idealną, ale ją miała, porzuciła ją tylko dlatego, że nie dogadywała się z ojcem. Leżal tak na środku z zamkniętymi oczami. W pierwszej chwili nikogo nie zauwarzył jednak poczuł. Otworzył oczy i rozejrzał się dookoła. Zauważył dziewczynę. Usiadł do pionu.
-Hej, jestem Mitch.
Zwrócił sie do niej.

Natychmiast, otworzyła oczy i odwróciła wzrok w stronę wampira. Po jej twarzy błąkał się nikły uśmiech.
-Cześć. Nikki. - rzuciła cicho, nie za bardzo wiedząc co mogłaby jeszcze dopowiedzieć. Kontakt z innymi sprawiał jej trudność, aczkolwiek nie chciała zniechęcić chłopaka, przez swoją nieśmiałość.

Usiadł bliżej niej.
-Mam nadzieję, że się mnie nie boisz czy coś.
Uśmiechnął się do niej delikatnie.
-Ponieważ mnie nie znasz to będziesz mogła powiedzieć obiektywnie: Czy wyglądam na lalusia?
Spytał chcąc nawiązać rozmowę.

Pokiwała przecząco głową.
-Nie, nie boję. - odparła już trochę pewniej, choć to uczucie szybko minęło po usłyszeniu jego następnego pytania. Przyjrzała mu się badawczo.
-Emm... No, nie. - powiedziała, wzruszając ramionami.

-Chciałem wiedzieć bo ktoś mi to przed chwilą powiedział.
Spojrzał na nią.
-Z reguły jesteś taka nieśmiała? Nie wstydz się mnie.
Uśmiechnął się.

-Nie, no... To ktoś musiał być bardzo bezpośredni, mówiąc Ci takie słowa. - odparła cicho.
-Można powiedzieć, że ja już tak mam, ale pójdę za Twoją radą i postaram się, że tak powiem "mniej" wstydzić.- dodała po chwili.

Uśmiechnął się do niej.
Oj była bezpośrednia
Pomyślał sobie.
-To na dobry początek opowiedz coś o sobie.
Usiadł po turecku zaciekawiony.

-Coś o sobie? - zastanowił się przez chwilę nie wiedząc co ma powiedzieć Mitch'owi.
-Urodziłam się w Los Angeles, wychowałam się wśród starszych braci, co było mi na rękę. - uśmiechnęła się wspominając tamte dni, ale po krótkiej chwili wróciła do swojej 'historii'.
-Gdy uczęszczałam do liceum, poznałam chłopaka... Wampira. Kiedyś byłam, mhm... Bardziej otwarta na nowe znajomości, potrafiłam zaufać ludziom... W każdym mąć razie, byłam zakochana, nawet znając Jego tajemnicę, acz pewnego wieczoru On nie wytrzymał - przemienił mnie i wtedy ostatni raz go widziałam. Od tamtej pory nie mogę porozumieć się z innymi. Jakoś mi nie wychodzi. Nie wiedząc co mam powiedzieć rodzicom, uciekłam z domu. Dzwonią do mnie co jakiś czas, ale to nie to samo co kiedyś.  - gdy skończyła spojrzała na chłopaka, mając nadzieję, że go nie zanudziła.

Wysłuchał jej uważnie.
-Zazwyczaj bycie wampirem otwiera a tu proszę.
Uśmiechnął się do niej.
-Ja też byłem z wampirzycą za życia. Niestety ja o tym nie wiedziałem, ale może to i dobrze bo lubię to drugie życie.
Uśmiechnął się lekko.

-Taa. Ogólnie ja jakaś "inna" jestem. - powiedziała z uśmiechem.
-Drugie życie? Ja się jakoś jeszcze nie przyzwyczaiłam. Od tamtego wydarzenia minął mniej więcej rok. Ale teraz Twoja kolej. Opowiedz mi coś o sobie. - rzuciła, patrząc na chłopaka. Przygryzła dolną wargę.

Uśmiechnął się do niej.
-Rok? To nic dziwnego ja już mam 264 lata. Urodziłem się podobnie jak ty w Los Angeles tyle, że w 1746 była to mała wioska zbyt nudna dla kogoś takiego jak dla mnie dlatego poznałem Lorenę.
Uśmiechnął się lekko na dźwięk imienia wampirzycy.
-To ona sprawiła, że dziś tu jestem. Spotykaliśmy się ponad poł roku, nie wiedziałem, że jest wampirzycą dopiero kiedy mnie ugryzła. 1 dzień, tyle zajęła mi przemiania. Nie potrzebowałem niczyjej pomocy bo nie czuję różnicy pomiędzy krwią ludzką a zwierzecą. Nie dostaje szału ani nie czuję się głodny. Spójrz.
Wskazał na swoje tęczówki w kolorze morskiego błękitu.
-Mam je zawsze niebieskie, nie wiadomo dlaczego.
Uśmiechnął się.
-A tak poza tym to jestem muzykiem i fotografem.
Spojrzał na nia.
-Zanudziłem Cię co?

W tym momencie chłopak poczuł nagłe pragnienie. Pragnął wampirzycy która siedziała koło niego.

Słuchała go bardzo uważnie.
-Nie, coś Ty. Nie zanudziłeś. Ale za to dowiedziałam się, że mamy bardzo podobne zainteresowania. - powiedziała uśmiechając się, delikatnie. Mimo tego, że rozmawiała z chłopakiem dosyć swobodnie to w środku bała się, że w pewnej chwili zrobi coś nie tak, a skoro udało się jej z kim porozmawiać to nie chciała tego stracić.

Poczuł się jakoś dziwnie, jakgdyby ktoś nim pchał. Skupił się na swoim darze i usłyszał myśli Katie, to przez nią.
-Nikki przepraszam.
Wstał i usiadł kilka metrów od niej.
-To nie twoja wina, ktoś się na mnie mści.
Próbował za wszelkę cenę nie poddać się darowi Katie.
-Wspólne zainteresowania?
Chciał dalej mówić mając nadzieję, że dar minie.
-Chodzi Ci o muzykę?
Uśmiechnął się na tyle na ile mógł.

Z początku nie rozumiała jego zachowanie.
-Em, no okay. - powiedziała cicho,starając się skupić na ich rozmowie, a na Jego zachowaniu.
-Muzyka to może trochę mniej, ale fotografia to owszem. - uśmiechnęła się, nikle.

Spojrzał na nią odgarniając lekko grzywkę.
-Fotografia mówisz. To jak tylko nadejdzie okazja wyruszamy w plener.
Uśmiechnął się do niej.
-Okej?

-Jasne, bardzo chętnie. - odpowiedziała, już weselej. Odgarnęła włosy do tyłu.
-Masz jakiś dar? - zapytała zaciekawiona.

Pragnienie było coraz silniejsze prawie że nie do pokonania.

Spojrzał na nią z uśmiechem.
-To świetnie.
-Tak mam, umiem czytać i wysyłać w myślach wiadomości.
Podszedł do Nikki.
-Nikki to co teraz zrobię jest niezależne odemnie przepraszam Cię za to bardzo ale moim ciałem steruje teraz ktoś inny. Przepraszam Cię.
Podszedł do niej i złożył na jej ustach niewinny pocałunek.
-Przepraszam nie chcę Cię urazić ale ktoś używa na mnie swojego daru.

*Na polanę przysżły dokładnie w momencie, kiedy Mitch pocałował jąkąś wampirzycę*

Kiedy podeszły i to zobaczyła parsknęła śmiechem. Usiadła na ziemi i śmiała sie jak wariatka.
-Dobrze mu tak.!
Cieszyła się jak małe dziecko.

*Zaczęła się śmiać razem z Katie*
Ciekawe co sobie pomyśli ta dziewczyna
*Powiedziała przez śmiech*

-Będzie zachwycona, jeszcze mi podziękuje
Powiedziała przez śmiech. Pragnienie z każdą chwilą rosło coraz bardziej.

No skoro tak mówisz

-No tak, widać że leci na naszego blondaska
Powiedziała uśmiechając się złośliwie

Wstał i poszedł z polany. Nie chciał nikogo urazić zwłaszcza Nikki.
Pobiegł w wampirzym tempie.

Ej... A zapowiadał się świetna komedia
*Powiedziała lekko zasmucona*

Kiedy tylko uciekł z polany pragnienie natychmiast zniknęło.
-No cóż...należało mu się...
Powiedziała niewzruszona

No w sumie... Co racja to racja
*Powiedziała uśmiechając się i skierował wzrok w stronę, w którą pobiegł Mitch*

-No.!
Uśmiechnęła się zadowolona

Usmiechnęła się, delikatnie, ale gdy chłopak ją pocałował... Zmieszała się. Nie wiedziała co się wokół niej dzieje. Gdy zniknął z polany, dziewczyna rozmyślała o tym co się stało. Jaki to dar mógł na nim oddziaływać?

Był gdzieś w górach, pragnął się oddalić.
Wysłał wiadomość w myślach do Nikki.
To wszystko za sprawą Katie. Ma dar panowania nad pragnieniami i ustaliła sobie, że będę ciebie pragnął chcąc się zemścić za to, że powiedziałem coś do niej czego ona nie chciała słyszeć. Przepraszam Cię za to, jeżeli Cię uraziłem

Po chwili usłyszała w swojej głowie głos Mitch'a.
Nic, się nie stało, ale mam nadzieję, że niezależnie od tego co się stało, kiedyś weźmiemy aparaty i pójdziemy w plener
Pomyślała z nikłym uśmiechem na ustach.

*Postanowiła podejść do dziewczyny*
Idziesz ze mną do niej? Czy wolisz iść za Mitch'em?
*Pokazała jej język*

Odpowiedział do Nikki.
Jeżeli tylko będziesz miała ochotę to bardzo byłoby mi miło

Jej uśmiech znacznie się poszerzył, słysząc go w swoje głowie.
To jesteśmy umówieni...
Wstała z ziemi i otrzepała spodnie. Wskoczyła na jedno z drzew i usiadła na gałęzi.

Czuję się zaszczycony (zaśmiał się w myślach)

-Idę za nim...będę go męczyła.!
Klasnęła w dłonie. Pocałowała dziewczynę w policzek i poszła.

Wywróciła oczami, śmiejąc się cicho. Przez chwilę zastanawiał się co tu jeszcze robi, ale chyba wolała siedzieć tu, niż w domu...

*Uśmiechnęła się przyjacielsko do Katie*
*Podeszła do dziewczyny*
*Wskoczyła nagle do niej na gałąź*
Hej
*Uśmiechnęła się*

Spojrzała na dziewczynę.
Jej... Ile nowych znajomych
-No hej. - odparła cicho, nadal się na nią patrząc. Miała jakieś dziwne przeczucia.

Jak wrażenia?
*Spytała prosto z mostu*
A tak btw jestem Susie
*Uśmiechnęła się*

-Nikki.  - przedstawiła się.
-Wrażenia? - szczerze, nie miała pojęcia co ma jej powiedzieć. Nigdy nie znalazła się w takiej sytuacji.
-Wybacz, ale to chyba nie Twoja sprawa.

No w sumie... Rzeczywiście
*Zaśmiała się*
To co u Ciebie słychać? Długo tu jesteś?

-Przyjechałam kilka godzin temu. - powiedziała cicho, patrząc uważnie na wampirzycę.
-U mnie miarę dobrze... A u Ciebie?

Też
*Uśmiechnęła się*
Daleko stąd mieszkasz?

-Kilka kroków. - powiedziała patrząc na dziewczynę.
-A Ty? - zapytała cicho.

No w sumie to ja też
*Spojrzała na dziewczynę*
Chcesz o czymś pogadać?
*Uśmiechnęła się przyjacielsko*

Przymrużyła oczy, nie wiedziała czy to pytanie ma jakieś drugie dno.
-Na przykład?

No właśnie nie wiem, więc pytam czy znalazłaś może jakiś temat do rozmowy
*Powiedziała prościej*

-A nie wiem. Może mi coś o sobie powiesz? - powiedziała zachęcająco.

A co chciałabyś wiedzieć?
*Spytała cicho*

-No... To chcesz, co możesz mi powiedzieć. - odparła, patrząc na wampirzycę z nikłym uśmiechem.

To masz od razu całą historię...
*Zaśmiała się*
W wieku dwudziestu lat zostałam zamieniona w wampira... Do  18 roku życia mieszkałam z matką, mój ojciec zginął w wypadku, gdy miałam 3 latka... Gdy skończyłam 18 lat moja mama, powiedziała mi, że mam się wynosić, że ona mnie więcej nie zniesie, że za bardzo jej przypominam ojca... I wyjechał do koleżanki, poznałam tam faceta, który mnie później wykorzystał, a jego kolega wampir mnie przemienił.. To tyle
*Powiedziała trochę zasmucona.*
To teraz Ty, nie musisz mówić wszystkiego

-Emm. Przepraszam, ja naprawdę nie wiedziałam. - powiedziała trochę skruszona.

Ale nic się nie stało
*Uśmiechnęła się pocieszająco*

-Moja historia za ciekawa nie jest. - powiedziała cicho.
-W liceum poznałam chłopaka, zakochałam się, mimo tego kim był... Któregoś dnia nie wytrzymał. Zmienił mnie, wtedy ostatni raz go widziałam. Uciekłąm z domu i trafiłam tutaj. - westchnęła cicho.

Mhmm...
*Nie bardzo wiedziała co odpowiedzieć*
A poznałaś tu jeszcze kogoś oprócz nie i Mitch'a?
*Zmieniła nagle temat*

-Nie, na razie nie. - odparła, uśmiechając się, nieco szerzej.
-Ale jest mi z tym dobrze...

Dlaczego?
*Spytała lekko zdziwiona*
*Ona bardzo lubiła poznawać nowych ludzi*

-Raczej jestem samotniczką. - odparła cicho. Zmieniła pozycję. Plecami oparła się o pień drzewa, nogi podkuliła do brody i oplotła je ramionami.

Aha...
*Popatrzyła na nią*
Chcesz o czymś pogadać? Pytanie bez żadnego drugiego dna
*Zaśmiała się*

Parsknęła cichym śmiechem.
-Mhm. teraz Twoja kolej wymyślania tematów do rozmowy.

To może...
*Zastanawiała sie chwilę. Nie lubiła wymyślać tematów*
Jak się żywisz? Ludzką krwią czy zwierzęcą?

-I jednym i drugim. Zależy od mojego samopoczucia, a Ty? - uśmiechnęła się delikatnie. Nawet dobrze rozmawiało jej się z Susie.

Ja jednak preferuję ludzką... Ale jeżeli nie ma żadnego człowieka pod ręką to muszę wybrać zwierzę
*Odpowiedziała krótko zwięźle i na temat*

-Em, no rozumiem. - rzuciła, uśmiechając się.

A jeżeli miała byś wybrać to wolałabyś zostać wampirem czy człowiekiem?
*Zawsze ją to ciekawiło*

-Chyba człowiekiem, nie wiem dlaczego, ale chyba jednak wolę "żyć".
-A ty?

A ja właśnie została bym przy wampirze...
*Jakoś nigdy o tym nie myślała*

-Aa, rozumiem. - oparła.
-Może się przejdziemy? - zapytała, po chwili.

Możemy się przejść
*Uśmiechnęła się i zeskoczyła z gracją z gałęzi*
A gdzie chcesz iść?

-A nie wiem, nie znam tu za dużo miejsc. - powiedziała, schodząc z drzewa.

No właśnie ja też
*Zaśmiała się*
Jestem tu mniej więcej tyle samo co Ty

-O, miło. - odparła, rozglądając się dookoła, zastanawiając się, gdzie tu by można pójść.

To może nad rzekę? To miejsce już zdążyłam odwiedzić
*Zaśmiała się*

-Spoko, to w takim razie prowadź. - parsknęła, patrząc na wampirzycę.

*Skierowały się nad rzekę*

Wbiegła na polane. Była głodna. Wyczuła jakiąś zwierzynę i zaatakowała ją. Gdy już czuła się trochę nasycona posiedziała jeszcze trochę na polanie, a później skierowała się nad rzękę.

Przyszedł na polanę i usiadł gdzieś pod drzewem.

Wbiegła z Emmą do lasu. Zaczęła rozglądać sie za zwierzyną.

Wyczuła zwierzę. Odwróciła się w jego stronę i dopiero po chwili go dostrzegła.
- Polowanie czas zacząć - zaśmiała się
Pobiegła w jego stronę i wgryzła mu się w szyję. Gdy już się wystarczająco napiła kopnęła zdechłe zwierzę w jakieś krzaki i wróciła do poprzedniego miejsca.

*Rozejrzała się za jakimś zwierzęciem. Zobaczyła dwie sarny. Rzuciła się na nie, po czym wbiła kły w ich szyje. Oblizała usta po posiłku*
To ja chyba już
*Uśmiechnęła się delikatnie*

- Ok. To co teraz robimy? - spytała rozglądając się po polanie

No nie wiem... Wymyśl coś
*Zaoferowała z niewinnym uśmiechem*

- Ym... - zastanowiła się przez chwilę
- Mam pomysł. Może wyprawie parapetówkę i mi pomożesz? - powiedziała nagle ucieszona jak małe dziecko

Parapetówkę?
*Powtórzyła cicho*
Okey
*Odpowiedziała nagle z wielką radością*

- Hm..Tak naprawdę to nigdy jej nie wyprawiałam, więc nie wiem zbytnio co robić. Ale okey - uśmiechnęła się
- To może pójdziemy teraz do mnie?

Okey, do prowadź
*Uśmiechnęła się*

Wstał i poszedl.

Wyszły i poszły do jej domu.

Wbiegł z Lexi na polanę w wampirzym tempie, posadził ją na jakimś powalonym pniu.
Niepewnie stanąl na przeciwko niej i spojrzał jej w oczy.

Zdyszana siedziała. Nie wiedziała, co się wokół niej dzieje. Nie była przerażona, raczej zafascynowana. Nie mogła z siebie nic wydusić. Trudno jej było w to uwierzyć.

-Bo widzisz ja jestem bestią, stworzoną do zabijania, twoja krew, pulsuje pod cienką skórą, a ja za każdym razem muszę się pilnować, aby Cię nie ukąsić...
Odwrócił wzrok i spojrzał na polanę, smutnymi oczami.

Musnęła niepewnie opuszkami palców jego policzek. Gdy się odwrócił w jej stronę spojrzała mu w oczy. Teraz była przekonana kim jest Mitch.
-Wiem, że to dla Ciebie trudne, ale nie zrobisz mi krzywdy...Ja się czuję przy Tobie bezpiecznie...Ufam Ci. -powiedziała półszeptem wodząc wierzchem dłoni po jego policzku.

Ujął jej dłoń delikatnie.
-Wierz mi staram się, ale to nie jest łatwo. Nie chciałbym Ci zrobić krzywdy.
Spojrzał na nią

-Wiem. -odpowiedziała szczerze.
-Ale ja nie chcę Cię stracić...-powiedziała patrząc mu w oczy i przytuliła się do niego.

-Tak wiem, ja Ciebie też...
Szepnął jej do ucha i pogłaskał ją dłonią po policzku.

Biegła przed siebie nie rozglądając się. Nagle poczuła znajomy zapach. Podeszła bliżej i uniosła brew widząc Mitch'a. Jaka romantyczna scenka, aż szkoda jej przerywać. Prychnęła cicho i oparła się o drzewo. Zaczęła klaskać, uśmiechając się cynicznie
-Ach...jakie to romantyczne...!
Powiedziała z udawanym zachwytem, patrząc swymi krwisto czerwonymi tęczówkami na Lexi.

Stali tak jeszcze chwilę wtuleni w siebie.
-Powiedz mi coś o swojej naturze...-powiedziała po chwili.
-Ja w zasadzie wiem tylko tyle, co pokazują w filmach...

Słysząc klaskanie odwrócił się w stronę skąd dochodził dźwięk. Zignorował ją
-No to za dużo nie wiesz
Zwrócił się do Lexi.

Spojrzała na Katie.
Mmm...Ta to zawsze znajdzie odpowiedni moment. -postanowiła ją zignorować, tak, jak zrobił to Mitch.
-No racja. -zaśmiała się.
-W ogóle nie wierzyłam, że to prawda, że istniejecie...

Taa...zaraz pójdzie...
Pomyślał i spojrzał na Lexi. Zaśmiał się cicho
-No teraz już wiesz...jesteśmy prawdziwi...

Uniosła brew do góry i zaśmiała się sztucznie. i kto by pomyślał, że on niby ją tak bardzo kochał. Wywróciła teatralnie oczami. Podeszła do nich i zaczęła krążyć wokół nich ze złośliwym uśmiechem.
-No co.? Już swojej najukochańszej Katie nie poznajesz.?
Zwróciła się do Mitch'a z sarkazmem w głosie. Przeniosła wzrok na Lexi i przekrzywiła głowę na bok. Teraz kiedy zaczęła żywić się krwią ludzi, jej zmysły były bardziej wyczulona na zapach jej krwi. Jej tęczówki stopniowo przybierały kolor czerni.

-No tak. -zaśmiała się cicho.
-Ale w filmach przedstawiają was inaczej...Myślałam, że wampiry, to bestie bez wrażliwości i tak dalej, a Ty jesteś inny. -uśmiechnęła się lekko.
-A czosnek i woda święcona? To też wymysł, czy prawda? -wtedy podeszła Katie.
A więc ona też... -pomyślała widząc kolor jej oczu. Przestraszyła się trochę, bo domyślała się do czego zmierzała. Stała w bezruchu.

Zaśmiał się.
-Nawet srebra mogę dotknąć.
Uśmiechnął się.
-To wszystko to jeden wielki wymysł jedyny problem to słońce, bo jak na nie wyjdę zacznie mi się świecić skóra, tak jak widziałaś to na Katie.
Machnął głową w jej kierunku.
-Tylko mi ciut mocniej.
Zaśmiał się.

Zaśmiała się lekko.
-Więc jesteście niezniszczalni i żywicie się krwią. -stwierdziła patrząc kątem oka na Katie. Irytowała ją.
-Ale ta wymówka już nawet nie pamiętam, co powiedziałeś, ale nie była przekonująca. -zaśmiała się.

Zaśmiał się.
-Tak dokładnie..
Spojrzał na Katie a później znów na Lexi
-Ona jest pół-wampirem...
Powiedział, aby dziewczyna była świadoma

Wyszczerzyła zęby w kpiarskim uśmiechu i pomachała do niej, kiedy Mitch dał przykład z plaży. Po chwili zaśmiała się sztucznie słysząc stwierdzenie Lexi.
-Błyskotliwa blondynka...często to się nie zdarza. To się tyczy tak samo i facetów...
Nie spuszczała wzroku z Lexi. Po chwili jej tęczówki były czarne jak węgiel. Patrzyła na nią dzikim wzrokiem, innym niż do tej pory.

-Łaa, no o czymś takim jeszcze nie słyszałam. -zdziwiła się lekko. Dziwnie się czuła rozmawiając z Mitchem przy jego byłej.

Spojrzał poddenerwowany na Katie, warcząc nieznacznie.
-Nie przeginaj dobrze?
Krzyknął do niej.
-Nie bądź taka pewna, bo i tak jestem silniejszy.
Schował za sobą Lexi, nie wiedząc w jakim stanie oszołomienia znajduje się Katie.

Uniosła brew do góry i uśmiechnęła się triumfalnie. Zaczynało się robić groźnie.
-A nie...nie dobrze
Powiedziała z kpiną w głosie. Zrobiła krok w stronę dziewczyny a w ustach zbierał jej się jad. Teraz potrafiła rzucić się na każdego. Spojrzała na moment na Mitch'a i prychnęła.
-A ty to se możesz...
Mruknęła o znów przeniosła wzrok na Lexi.

Spojrzał na nią.
-To taki masz sposób tak?
Prychnął.
-Nie no, jeżeli w taki sposób radzisz sobie teraz w życiu to lepiej stąd odejdź, bo inaczej będę zmuszony zrobić ci krzywdę, a nie chciałbym.
Wyciągnął w jej kierunku rękę.
-Co ona ci zrobiła?
Spytał.
-Nie myślałem, że jesteś zdolna do czegoś tak podłego.

No tak...Byłoby za pięknie, ktoś musi pomieszać. -pomyślała mierząc przy tym wzrokiem Katie.

Spojrzała na niego jak na idiotę. Teraz to sobie tak może próbować omotać inną. Myślał, że będzie od razu leciała do niego i błagała o wybaczenie, że ma chętkę na Lexi.? Haha, dobre.! Podeszła do niego i zbliżyła swoją twarz do jego twarzy, patrząc na niego miażdżącym spojrzeniem
-Tak.? Na serio.? Jakoś wcześniej nie miałeś żadnych skrupułów, kiedy mówiłeś że mnie kochasz a później miałeś mnie gdzieś...a to było nawet gorsze...
Warknęła mu prosto w twarz i spojrzała na Lexi.
-Ona nic...ale jestem głodna...to wszystko..
Powiedziała cicho.

Spojrzał na jej twarz dzielącą milimetry od niego.
-Skoro tak już wytykasz moje błędy, to co powiesz o swoim znęcaniu psychicznym na mnie?
Spojrzał jej głęboko w oczy.
-Kochałem Cię ale zmieniałaś się, jesteś taka oschła, podła nawet teraz, kiedy nie masz jak naprawić swojej sytuacji zaczynasz polować na ludzi, co oni ci zrobili?
Spojrzał na nią.
-Skoro taka jesteś to ciesz się, że inaczej Cię nie potraktowałem, bo mogłem zrobić coś o wiele bardziej przykrego, bo nie chodzi mi tylko o uwodzenie ale o prawdziwe uczucie.
Prychnął i odsunął odrobinę za siebie Lexi, chciał mieć pewność, że nic jej się nie stanie.

Wywróciła oczami i zaśmiała się sztucznie.
-Człowieku.! Nie wmawiaj mi, ze mnie kochałeś.! A teraz widzisz mnie po raz pierwszy od czasu naszego rozstania.! Nie mogłeś się odkochać nie widząc mnie nawet a mówisz że się zmieniłam. Olałeś mnie.! Wolałeś jakąś blondynę, która nie wiedziała kim jesteś.! Znęcałam się nad Tobą, ale ja przynajmniej nie zrobiłam Ci nadziei na coś więcej i nie poszłam z jakimś innym facetem.! A co ja później słyszę.?! Że się z nią całowałeś, mimo że nie wiedziałeś, że ja Cię zostawiłam.!
Krzyknęła. W tym momencie miała już łzy w oczach.
-Nie jestem taka głupia jak Ci się wydaję...
Syknęła i odepchnęła go od siebie.

Nie chciała tu być. Chętnie pobiegłaby do domu, ale jakby coś się miało stać bezpieczniejsze było zostać za Mitchem. Katie dogoniłaby ją bez problemu.
Jakąś blondynę...Taaa...

Spojrzał na nią.
-Nie wiedziałem tak? NIe pamiętasz, że słyszę twoje myśli? Widziałem w mojej głowie wszystko o czym myślałaś, wszystko co stawało przed twoimi oczami, wszystkie obrazy przebiegające przez twoją głowę i wtedy już zauważyłem, że są inne niż przedtem, że są nieprzyjemne, inne nawet, jak wtedy mnie torturowałaś były przyjemniejsze.!
-Nie chcę się sz tobą kłócić, chciałem z tobą porozmawiać, ale sama widzisz, że teraz potrafisz tylko ranić wszystkich dookoła.

-Chciałeś się mną zabawić.! Nienawidzę Cię.! Nawet jeśli z nami był koniec, to ty już sobie kolejną znalazłeś.! Przez Ciebie ranię ludzi, jeśli mam kogo ranić.! Nie wmawiaj mi, że chciałeś pogadać.! Przed chwilą jakoś mnie olewałeś.! Żyj sobie z tą twoją Lexi.! Nigdy już mnie nie zobaczysz.! Nie będę Cię dręczyła swoim zachowaniem...ja nadal Cię kocham.! To nie jest dla mnie takie łatwe.! Nigdy już nie będę taka jak kiedyś.! Ja nie chciałam się tylko zabawić, ja na serio Cię pokochałam.!
Krzyknęła a po policzku spływały jej łzy.

Spojrzał na nią.
-Ja ciebie też.
Powiedział do niej zdenerwowany.
-Będę z Lexi i nic na to nie poradzisz, ale mam prośbę, nie rób nic czego będziesz żałować.

Gdy usłyszała słowa Katie spojrzała na nią tylko współczująco, przepraszająco, ruszyła wolnym krokiem w stronę swojego domu. Powoli przyspieszała. To w dużym stopniu była też jej wina. Łzy naleciały jej do oczu. Nie chciałaby postawić się w sytuacji Katie. Szła szybkim krokiem przed siebie intensywnie myśląc.

Poszedł za nią i złapał ją za dłoń.
-Proszę nie idź, przy tobie nie odważe się jej zranić.

Spojrzała na niego zmieszana, nic nie mówiąc. Nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć.
-Chyba i tak już to zoribliśmy, Mitch...-spuściła wzrok.

-Nie...ty mnie nie kochasz. Nigdy mnie nie kochałeś...
Powiedziała cicho i zanim chłopak znów na nią spojrzał, jej już nie było.

SPojrzał na miejsce, gdzie stała Katie.
-Nic już ie poradzimy.
Odpowiedział do Lexi.

Spuściła wzrok i usiadła na pniu drzewa chowając głowę w dłoniach.
-To wszystko moja wina.

-Lexi proszę nawet tak nie mów, Ty nie powinna być nawet w to wmieszana i za to Cię przepraszam.
Poglaskal ja czule po bujnych lokach.
-wszystko się ułożyć, zobaczysz.
Uśmiechnął się lekko w jej kierunku.

Spojrzała na niego tylko nikle się uśmiechając i położyła głowę na jego ramieniu.

Przytulił ją do siebie i usiadł na pniu biorąc ją w objęcia.
-Znając zycie wyjedzie teraz do Volturi...
Mruknął do siebie, tak, że tylko on mógł to usłyszeć.

-Nie rozumiem...Z tego, co ją znałam  zdawała się być inna...Strasznie się zmieniła. Boję się, że może mi coś zrobić...-powiedziała półszeptem unosząc lekko głowę do góry.

Spojrzał na nią z czułością.
-O to się nie martw, nikomu nic nie zrobi a tymbardziej tobie.
Pocałował ją w czubek głowy.

Uśmiechnęła się lekko przytulając się do niego.
-Podoba ci się to, kim jesteś? -spytała po chwili patrząc na Mitch'a.

Spojrzał na nią.
-Myślę, że tak. Gdyby mi się to nie podobało to zmarł bym 250 lat temu.
Uśmiechnął się do niej.

-A jak było 250 lat temu? Nawet mój dziadek nie ma takiej wiedzy...-zaśmiała się.
-Sorry, że tyle pytam, ale nie na co dzień spotyka się kogoś takiego, jak Ty. -uśmiechnęła się delikatnie. Nie chodziło jej jedynie o to, że jest wampirem, lecz także o to jaki jest.

Zaśmiał się.
-Nie ma problemu, pytaj o co chcesz.
Uśmiechnął sie do niej ciepło.
-Wtedy było kompletnie inaczej, nie wiem czy lepiej czy gorzej, zależy co. Na pewno było bardziej zielono, i było dużo biedniej. Pamiętam jak z siostrą kradliśmy jabłka od sąsiada, kiedy nie było co zjeść.

Zaśmiała się cicho i melodyjnie.
-No to ja z kuzynką kradłyśmy snickersy z supermarketów. -powiedziała śmiejąc się.

Wbiegli razem na polanke, przy czym Jasper zwolnił węsząc za jakimś zwierzakiem.
-Alice, a może urozmaicimy nasza diete- ah no ten Jasper i jak zwykle ciągnie go do krwi ludzkiej.
-Co ty na to - spytał po chwili.

-Nie-odpowiedziała stanowczo. Dokładnie wiedziała o co Mu chodzi.
-Zwierzaki, nic więcej

-No Alice- jęknął jak mały chłopiec, któremu odebrano szansę na upragnioną zabawkę.
-Prooosze- jęknął przytulajac się do niej.

-Proszę droga wolna, ale więcej się do mnie nie odzywaj-powiedziała krzyżując ręce.

-Ojj nie nie nie, albo razem albo wcale- powiedział z szatańskim uśmieszkiem.
-Alice...nie denerwuj sie na mnie- poprosił z uśmiechem i pocałował ją w policzek. Tak chciał ją przekupić.

-Czymś takim usiłujesz mnie przekupić?-zaśmiała się chociaż dalej była lekko zła.

-Oj nie takim- powiedział i tym razem obdarzył ją długim i namietnym pocałunkiem.
-A czymś takim- spytał i znów złożył na jej ustach kolejny długi pocałunek.

Odwzajemniła pocałunki z czułością.
-Nie denerwuję się już, ale nadal tylko zwierzęta-odpowiedziała stanowczo.

Westchnął słysząc jej odpowiedź.
-Ok..tylko zwierzęca -skinął w końcu głową.
Teraz nie mógł jej przekonać, ale to tylko tym razem, następnym razem będzie lepiej i może mu się uda.

Dała Mu buziaka w policzek. Zobaczyła sarnę jakieś 5 metrów od nich. Uśmiechnęła się do Jaspera po czym w wampirzym tempie podbiegła do sarny, aby wbić kły w jej szyję. Po posiłku oblizała resztki krwi z warg.
-To ja już.

Włączył na chwilę swój dar z wyszczególnieniem na Katie. Nie bylo to dla niego trudne bo znał ją dość długo i dość dobrze, niestety nic do niego nie dochodziło, jedynie poszczególne obrazy i ciemność. Zmartwił się nieco bo nigdy coś takiego nie występowało w zupełnie sprawnym organizmnie, chyba, że nie był do końca sprawny. Pocałował Lexi w czoło.
-Zaraz do cb wrócę, czuję, że coś jest nie tak, z Katie.
Posadził ją delikatnie na pniu i w wampirzym tempie pobiegł w kierunku jej domu.

-Ty już- jeknął, sam nawet nie wyczuł nic dla siebie.
Rozejrzał się, jednak jak na złość żadne zwierzątko się nie pojawiało.

Zaśmiała się.
-Źle się rozglądasz-uśmiechnęła się i skierowała wzrok na jakąś pumę.
-Łap.

Posiedziała jeszcze chwilę tam intensywnie myśląc, a po chwili sama poszła do domu.

Podążyłem wzrokiem za jej spojrzeniem, które padło na pumę. Oh jak ja uwielbiam pumy.
-Dziękuje- powiedziałem i puściłem się biegiem w tamtą stronę,  a wszystko po to żeby wbić kły w jej krtań i pozbawić zwierze krwi. Po tym wszystkim wróciłem do Alice oblizując usta z resztek krwi.
-Za to Ty masz wzrok idealny- powiedziałem i pocałowałem ją w czoło w gescie podziękowania.

Uśmiechnęła się promiennie.
-Na coś jeszcze masz ochotę?-spytała po chwili.

Zastanawiał się przez chwilę.
-Na Ciebie- odpowiedział bez zastanowienia.

Spojrzała na Niego.
-Masz ochotę mnie zjeść?-powiedziała z udawaną pretensją w głosie. Pomimo tego, że dokładnie wiedziała, że nie o to Mu chodzi.

-Nie głuptasie, nie mam ochoty Cię zjeść- powiedział z szerokim uśmiechem.
Obdarzyłem ją długim i namiętnym pocałunkiem.

Uśmiechnęła się i chciała Mu coś odpowiedzieć, ale nie zdążyła. Odwzajemniła pocałunek z czułością splatając swoje ręce na Jego szyi.

Oderwał się od niej i spojrzał w oczy z lekkim uśmiechem.
-Alice...to co teraz- spytał z wesołym błyskiem w oku.

Spojrzała na Niego uwodzicielsko.
-A jak myślisz?-uśmiechnęła się łobuzersko.

-Hmmm...nie wiem- odpowiedział uśmiechając się nieco.

-To pomyśl-uśmiechnęła się do Niego. Dała Mu buziaka w polik i skierowała się wolnym krokiem do domu.

-Ejj...ejj...ejj..zaczekaj- powiedział po chwili i ruszył za nią do domu.

Wbiegła na polanę, szukając jakiegoś pożywienia.

Szła przed siebie i w końcu usiadła pod jakimś drzewem patrząc w niebo. Zatopiona w myślach w ogóle nie wiedziała, co wokół niej się dzieje.

Nawet nie zauważyła kiedy się ściemniło. Wstała i otrzepała spodenki, po czym ruszyła wolnym krokiem w stronę domu.

Biegł przez las kiedy poczuł człowieka, dobrze znał ten zapach.
-Lexi!
Krzyknął ucieszony i złapał ja w talii przytulajac do siebie mocno, obrocil się z nią na rekach kilka razy, twarz zanurzyl w jej blond lokach napawajac się ich zapachem.

-Jezu, Mitch, ale mnie przestraszyłeś. -zaśmiała się. Też się do niego mocno przytuliła. Nie minęło dużo czasu od ich ostatniego spotkania, ale ona i tak się za nim stęskniła. Ciągle o nim myślała.

-Przepraszam, nie chciałem.
Uśmiechnął się do niej zawadiacko.

-Powiedzmy, że ci wybaczam. -uśmiechnęła się szeroko.
-Rozmawiałeś z Katie? -spytała zaciekawiona, kiedy postawił ją na ziemi.

-Rozmawiałem, uratować nawet zdążyłem...
Westchnal cicho.
-Ale ja już nie mogę jej pomoc, sprawiał jej tylko dodatkowy ból.
Spojrzał na Lexi z czuloscia.

Spuściła wzrok. Wiedziała, że to w ogromnej mierze przez nią, ale nie potrafiła przestać, choć zdawała sobie sprawę, że powinna, między innymi ze względu na Katie.
-A...Przed czym ją uratowałeś, co ona zrobiła? -spojrzała na niego smutnym wzrokiem.

-Nie smuc się.
Podniósł jej podbrodek, i spojrzał w oczy.
-Zazyla jakies tabletki w zbyt dużej ilości i musiałem jej oczyścić krew.

-Dobrze, że byłeś przy niej. Mogłoby pójść coś nie tak...Jak się domyśliłeś, że to zrobi? -spojrzała na niego, po czym wolno ruszyła przed siebie.

Spojrzał na nią.
-Przez mój dar, bo widzisz ja potrafię czytać w myślach i wysyłać z nich wiadomości, a że dobrze znam Katie i sie jej często przysłuchiwałem to kiedy przestałem cokolwiek słyszeć i czuć to zrozumiałem, że coś na pewno jest nie tak.
Uśmiechnął się do niej idąc obok.

Zatrzymała się gwałtownie i spojrzała na niego zdziwiona.
-To ty słyszałeś wszystko, co o Tobie myślałam przy tobie....Załamka. -zaśmiała się, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce, które rzadko widniały na jej twarzy.

Zaśmiał się.
-Nie wstydź się, i tak potrafię dużo wyczytać z twarzy.
Uśmiechnął się do niej słodko.

-To stąd ta pewność siebie. -zaśmiała się patrząc na niego błyszczącymi oczami.
-A z mojego wyrazu twarzy, co wyczytałeś? -spytała uśmiechając się zadziornie.

Zasmial się.
-Ze jesteś wyjątkowo ciekawska.
Uśmiechnął się do niej zadziornie i pocalowal ja w czubek nosa.

-Ja ci dam ciekawska! -zaśmiała się.
-Muszę wiedzieć z kim się zadaję, czy przypadkiem nie jesteś jakimś psychopatą. -wystawiła mu język wciąż się śmiejąc.

*przechadzał się po polanie. dawno się tutaj nie zapuszczał*

*wyszla na polanę i zobaczyła Jacoba*
*trochę się skrzywiła, ale minimalnie czując jego zapach*

*wyczuł słodkawą woń wampira*
*wzdrygnął się*
*rozejrzał się po polanie i ujrzał ją*

*podeszła bliżej do wilka*
CZeść kudłaty
*powiedziała to trochę z niechęcią*

Cze..
Jak tam?

Roslie ...
*przeżuciła ciężar ciała z jednej nogi na drugą*

Jacob..
*przyjrzał się jej z ciekawoscią.*
Wampirzyca..?

tak .. zgadłeć
*bardzo cicho zachichotała melodyjny głosem*

*zasmiał się*
Wiesz, czasami wolałbym nie zgadywac
*szczerz*

Emm .. Sam chodzisz po tych lasach
*spytała zdziwiona*

Sam. Reszta gdzie zwiała.
*spojrzał wgłąb lasu*

Aha.
*spojrzała w las*
przynajmniej możemy pogadać
*uśmiechęła się delikatnie*

TAaa, chociaż nie sądzę by moi znajomi byli zadowoleni z tego powodu xD

Nie zdziwię się szczerze mówiąc
*zaśmiała się*
Ale nie muszą o niczym wiedzieć

I to jest jeden z tych plusów :)
Jestes stąd?

z Forks
*uśmiechnęła się i znów przenisła ciężr z jednej nogi na drugą*
a Ty ?

Z La Push..No wiesz, rezerwat i te sprawy *usmiechnął się lekko*

No wiem ..
NIgdy Cię tu nie widziałam
*powiedziała zdziwionym głosem*

Nie zapuszczałem się tutaj :)
Szef zabraniał.

Aha .. i wy się go tak słuchacie?
*zażartowała*
Miło się gada, ale chyba nie bardzo mi się widzi gadanie z Tobą jak jestem głodna .. Pragnienie wzywa ...
*powiedziala szybko i miała wątpliwości czy Jacob zrozumiał*

Ach...Ale nie polujesz na ludzi..?

nie .. jestem wegetarianką
*powiedziała obojętnie*

Uff..
*usmiechnął się lekko*

przecierz kiedyś też byłam człowiekiem
*trochę posmutniała*

Dobra wampirzyca...
*usmiechnął się lekko*
Nie o tym mi mówiono.

No to już masz jeden "żywy", chodzący przykład
*zaśmiała się*

*zasmiał się*
Sam chyba naprawdę mysli, że jestescie niebezpieczni *szepnął* Chyba upadł na głowę.

No wiesz .. Nie wszyscy są tak mili jak ja
*uśmiechnęła się i znów zaśmiała*

Taa, są jeszcze tacy co zabijają bez mrugnięcia okiem. Wiem o tym.

Dokładnie
*zmierzyła Jacoba wzrokiem*
Ale razcej ty chyba byś się nie dał takiemu
*lekko się uśmiechnęła*

*umiechnął się lekko*
A kto mnie tam wie...Może dałbym się zabic dla przykładu.

Ej, nie
*powiedziała stanowczo*
*ruszyła przed siebie*
Idziesz ?

Jasne.
*ruszył za nią*
A co do innych..Naprawdę wolałbym momentami dac się zabic.

A co się stało
*spytała odwracając głowę i Jego stronę*

Czasem mam po prostu wszystkiego dosc ;stwierdził;
Nawet moje zapędy masochistyczne nie pomagają.

Hmm
*pomyślała chwilę*
Nie jesteś sam
*wzruszyła raz=minamy*

Co masz na mysli?

To, że ja mam to samo .. Tylko, że mi jest trudniej coś z tym zrobić
*spuściła wzrok*
Przynajmniej tak przypuszczam.
W rzczywistości nie jestem taka miła dla wszystkich doodkoła
*powiedziała z żalem w głosie*

*usmiechnął się lekko*
Z tej teorii co znam faktycznie trudnio się was pozbyc...
Nas załatwia wasz jad.

No to tylko jedno lekkie ukonszenie i już mamy was z głowy
*zaśmiała się*
Ale jednak nie chciałabym, aby ktoś Cię ukąsił
*uśmiechnęła się uwodzicielsko*

Kto wie, może się spełni i będę życ cholernie długo.

Może
*zaśmiała się*
Oby
*uśmiechnęła się mimowolnie*

*smiech*
Kto wie :)
Z resztą i tak mi wszystko jedno. Wampir czy wilkołak, żadna alternatywa

Emm .. No tak
*spojrzała Mu w oczy*
Czyli nie masz problemu z tym, że jestem wampirem ??

Nie, nie przeszkadza mi to.
*usmiechnął się lekko*

*uśmiechnęła się szeroko i spojrzała przed siebie*
*ściemniało się już*
Piękny zachód słońca

FAkt, niespotykany.
No i nie pada ;szczerz;

A to to już naprawdę żadkość
*zaśmiała się i spojrzała na Jacoba*
Masz ładne oczy
*uśmiechnęła się*

Ehm..Dzięki
*speszył się*
Ty też jestes bardzo ładna.

Dzięki
*spojrzała ponownie na zachód słońca*
*pragnienie, które do tej pory ją męczyło znikło*

Nie ma za co
*uśmiechnął się lekko*

Jakie miałeś plany zanim zaczeliśmy rozmawiac?
*spytała niby to obojętnie*

Byłem na patrolu.
Ktoś musi pilnowac tej okolicy przed niespodziewanymi goścmi
*uśmiechnął się lekko*

No tak.
*spojrzała przed siebie*
Czyli jednak nie przeszkodziłam w niczym, kurde
*zaśmiała się*

Nie przeszkodziłaś
;śmiech;

Idziemy się przejść?
*spytała pokazując w głąb lasu*

Pewnie
*uśmiechnął się lekko*

*ruszyli wolno w stronę lasu*
Tak właściwie to ile ty masz lat
*spytała patrząc na ziemię*

Ech, pewnie nie uwierzysz.
*śmiech*
17

Oł
*zaśmiała się*
No jednak na 17 lat nie wyglądasz
*postarała się, żeby to zabrzmiało jak komplement*

*zaśmiał się*
Taa..
Dzięki.

Nie ma za co
*puściła mu oczko*
Masz jakieś hobby?

Uwielbiam składac samochody
*uśmiechnął się lekko*
Od podstaw.

No to pracochłonne hobby
*uśmiechnęła się*
Teraz coś składasz ?

Taa..
Starego rabbita.

I jak ci idzie
*spytała zaciekawiona spoglądając na Jacob'a*

Średnio.
;westchnął;'
Ostatnimi czasy nie mam jak go reperowac.

Przyczyna?
*zapytała zachęcająco(?)*

Przez Sama i resztę

A co z nimi?
*spytała*
Sorry za tyle pytań
*zaśmiała się cicho*

Nie, nie przepraszaj. To całkiem miłe.
;uśmiechnął się;
Cóż, Sam jest naszym, hmm..Dowódcą? Przewodnikiem?
Po prostu muszę się go słuchac.

Aha.
*skrzywiła się lekko*
Nie zawsze łatwo jest stosować się do jego zasad?

Tak, niektóre są wręcz trudne do zrealizowania.

*spojrzała w dal*
Ja muszę iść.
*spojrzała w stronę domu*

Ta, mnie też pewnie już szukają.

To. Pa.
*odwróciła się w stronę domu*

Cześc
;odkrzyknął i pobiegł w stronę domu;

Pa
*ruszyła wolnym krokiem w stronę domu*

*Przychodzi na polanę i rozgląda się dookoła. Gdy dochodzi do wniosku, że nikogo tu nie ma, kładzie się na trawie i wpatruje się w chmury nieobecnym wzrokiem.*

*odwróciła się na chwilę i ujrzała nowego wampira*
*zapomniała o tym, że szła do domu i ruszyła w kierunku nieznajomego*

*Wyczuł zapach innego wampira i zaczął dyskretnie szukać źródła woni. Gdy zobaczył z kim ma do czynienia powoli wstał i czekał aż nieznajoma zabierze głos.*

*Weszła do lasu spacerując po nim*
*Rozejrzała się i zobaczyła nieznanego jej wampira i nieznaną wampirzycę.*

*Nagle wyczuł kolejnego wampira. Zdezorientowany lekko przykucnął i szukał drugiej istoty. Gdy ją namierzył zaczął przeskakiwać wzrokiem z jednej wampirzycy na drugą. Cicho warknął.*
Co to ma być? Jakiś zlot wampirzyc?

*Pokręciła lekko głową*
Po co on warczy?
*Pomyślała, przyglądając się cały czas wampirowi.*

*Nagle coś mu się przypomniało i prychnął.*
Ale ja jestem głupi. Przecież w razie potrzeby dam sobie z nimi radę. Nie ma co się nimi przejmować.
*Wyprostował się, zrobił głęboki wdech, włożył ręce do kieszeni w spodniach i spokojnie przyglądał się wampirzycom.*

*Zdziwiła się lekko, po czym powoli zaczęła się zbliżać do chłopaka, nie spuszczając z niego wzroku*

*Widział, że jedna z wampirzyc jest już blisko, ale nie reagował. Przyglądał się jej badawczo. Uśmiechnął się zawadiacko.*
Ciekawe jaki ona ma dar.

O rany, przeciez ja go nie zjem. Bliżej mógłby podejść. Ciekawe co potrafi.
*Była w takiej odległości, że mogła zauważyć minę wampira. Zdziwiła się trochę i stanęła, dalej mu się przyglądając*

*Zdziwił się, że wampirzyca się zatrzymała i po chwili postanowił przejąć inicjatywę. Zaczął iść w kierunku dziewczyny stawiając drobne kroki.*
Ciekawe dlaczego się zatrzymała. Może nie ma żadnego wartego zachodu daru?

Weszła między drzewa i natknęła się na jakieś wampiry. Przystanęła, zastanawiając się czy powinna iść dalej.

*Zatrzymał się. Zamurowało go.*
No nie, jeszcze jedna? Czy one nie mają czegoś innego do roboty?
*Zawahał się przez chwilę i wykonał jeden krok w tył.*

Co ich się tyle zebrało?
Spytała w myślach przyglądając się wampirom.

Jej.. Idzie, cofa sie dziwny jakiś
*Zobaczyła nową osobę, nie pachniała jak wampir. Po chwili jednak spojrzała znowu na wmapira i powoli ruszyła do przodu. *

*zauważyła Ness*
*uśmiechnęła się do NIej i zaczęła iść w kierunku nieznajomej wampirzycy(Susie) i nieznajomego wampira*

Odwzajemniła uśmiech Rose, lecz nadal stała w miejscu.

Jakoś nie mam ochoty na rozmowę ze wszystkimi na raz. Może pierwsza będzie ta, która stoi najbliżej? Tak, to dobry pomysł.
*Patrzy na dziewczyny stojące dalej (Ness i Rose), a te po chwili "zamarzają".*
Dla nich czas właśnie stanął w miejscu.
*Spojrzał na wampirzycę (Susie) i kiwnął głową, żeby obejrzała się za siebie.*
Przynajmniej nic nie będą słyszały z naszej rozmowy.

Okey, nic nie rozumiem
*Obejrzała się nie pewnie za siebie*
Co Ty zrobiłeś?
*Zapytała trochę przestraszona, niepewnie podchodząc do wampira*

*Uśmiechnął się zawadiacko.*
- Ja? Nic takiego. Po prostu je "zamroziłem". No wiesz, czas dla nich stanął w miejscu. Nie mogą się ruszyć i nie reagują na żadne bodźce z otoczenia. Nic nie słyszą, nic nie widzą, nic nie czują. I takie tam. Nie przywykłem jeszcze do spotkań z kilkuosobowymi grupami wampirów. A w dodatku ta jedna... - *kiwnął na Ness* - jest jakaś dziwna. Tak jakby nie do końca była wampirem.
*Wzdrygnął się na samą myśl.*

*Patrzyła na chłopaka nadal przestraszona*
To dlaczego mi nic nie zrobiłeś?
*Spytała cicho*
A ta dziwna, to pół-wampir, tak mi się wydaje...

*Zmienił wyraz twarzy. Teraz malowało się na niej zaskoczenie mieszane z niby ekscytacją. *
- To coś takiego w ogóle istnieje? Sorry, ktoś taki?
*Przypomniał sobie o pierwszym pytaniu wampirzycy.*
- Dlaczego tobie nic nie zrobiłem? Od którejś z was musiałbym w końcu zacząć, a że byłaś najbliżej, to pomyślałem, że na początek pogadam z tobą.
*Puścił do dziewczyny oko.*
- Prawie bym zapomniał. Jestem Angel, Angel Roberts. Przybyłem tutaj dziś popołudniu i planuję zostać na trochę dłużej.

-Tak, to dzieci wampirów i ludzi. Rzadko spotykane.
*Wskazała na dziewczynę za sobą*
-Co będzie jak one się... ockną?
*Spytał zdziwiona, patrząc raz na blondynkę, raz na rudą*
*Speszyła się lekko*
-Ja jestem Susie, Susie Bonnet, miło mi... Chyba
*Uśmiechnęła się niepewnie do chłopaka*

*Odwzajemnił uśmiech i zorientował się, że Susie nie czuje się do końca bezpiecznie.*
- Hej, spokojnie. Z resztą nic im nie będzie. Jak się obudzą, zdziwią się tylko trochę, że dopiero co stałaś ode mnie kilka kroków dalej i zbliżałaś się jak do nieznajomego, a teraz będziemy stali obok siebie i trochę lepiej się znali. To co poczują można porównać do tego, jakby zemdlały, a gdy się obudziły minęło dobrych kilkanaście minut.

*Zamyśliła się na chwilę*
A kiedy masz zamiar je obudzić?
*Spytała patrząc na dziewczyny. Dalej nie czuła się bezpiecznie. *
Rozumiem, że to Twój dar?

(jaie długie posty.. o gash... czytać mi się nie chce xD)

- No obudzę je jak już trochę pogadamy. No chyba, że tak bardzo ci to przeszkadza i krępuje to mogę to zrobić już teraz.
*Uśmiechnął się do wampirzycy i dodał: *
- Tak, to jest mój dar, a właściwie jedna z jego odsłon. Widzisz, potrafię w pewnym sensie kontrolować czas. Mogę w jednej chwili sprawić, żeby wszystko wokół się zatrzymało, a potem wróciło do normy lub np. jak to ja nazywam "zamrozić" pojedynczy cel. Mogę też przyspieszyć czas dla pojedynczego przedmiotu lub jego części, ale chyba lepiej będzie, jak nie wypróbuję tego na żadnej z naszych przyszłych znajomych.

(no posty wyjątkowo długie, nie musisz czytać jak i się nie chce :P)

Nie, nie musisz
*Powiedziała cicho i usiadła na środku polany, wsłuchując się w słowa wampira*
Aha... Czyli to w ten sposób. Często Ci się to przydaje?

*Usiadł blisko Susie, jednak zachował pewną odległość, wiedząc, że przez samo przebywanie ze mną nie czuje się aż tak bezpiecznie. Zamyślił się na chwilę.*
- To chyba przydatna umiejętność. Najbardziej to się przydaje chyba podczas polowań. Nie wiem jak ty, ale ja nie jestem jeszcze wegetarianinem i żywię się ludzką krwią. Przybyłem tu po to, by poznać Cullenów, bo słyszałem, że jest wśród nich ten, kto wymyślił tą dietę. Mam nadzieję, że uda mi się przerzucić. Chociaż póki co mam własną dietę. Żywię się jedynie krwią ćpunów i przestępców.
*Spojrzał na Susie, żeby zobaczyć jej reakcję i zapytał: *
- A ty jesteś wegetarianką?

*Najpierw zwróciła uwagę na to jak blisko usiadł chłopak. Znowu się speszyła i odsunęła kawałek od Angela. Spojrzała na Niego przepraszająco.*
-Ćpunów i przestępców?
*Skrzywiła się lekko.*
-I tak, ja jestem wegetarianką. To znaczy to jest tak, że żywię się tym co jest akurat pod ręką, chcoiaż preferuję krew zwierzęcą.

- Wiesz, w przeszłości sam należałem do tej grupy i gdyby nie pewien pożar, z którego cudem wyszedłem cało, pewnie nadal bym do niej należał  i kto wie, może nie byłbym wampirem? Gdy dostałem drugą szansę, to znaczy po tym pożarze, skończyłem z prochami, zerwałem z dawną rzeczywistością. Pracowałem w dużej firmie, a gdy już ustatkowałem się jakoś, pojechałem nad Amazonkę. To właśnie tam któregoś dnia mnie przemienili. Właściwie to jeden z nich mnie przemienił, a i tego nie wiem czy nie przez przypadek. Wydaje mi się, że przeżyłem tylko dzięki drugiemu wampirowi, który rzucił się na tamtego i zaczął go gonić.
*Posmutniał na chwilę, ale potem znowu się uśmiechnął i spytał dziewczyny:
- A jak to było z tobą? To znaczy jak ty stałaś się wampirem?

-Jej... Ciekawa historia... To w sumie to lepiej dla Ciebie, że jesteś wampirem?
*Spojrzała na Niego ze współczuciem w głosie.*
Nie lubię swojej historii... Przepraszam, ale jedyne co Ci moge powiedzieć to, że zamienił mnie kolega mojego chłopaka.
*Spuściła wzrok lekko smutna*

- Hej, uśmiechnij się. Nie chcesz o tym rozmawiać to nie, rozumiem. A wracając do celu mojego pobytu, to może znasz Cullenów? Albo chociaż jednego z członków tej rodziny? Muszę się z nimi spotkać i pogadać o o tej całej ich diecie. Głód daje mi się już trochę we znaki, a nie wyczuwam w pobliżu żadnego narkomana. Nie chciałbym też, żebym tuz przed zostaniem wegetarianinem , zabił niewinnego człowieka. No, a poza tym muszę znaleźć dla siebie jakiś dom. Ten, w którym się zatrzymałem, nie posłuży mi za długo za schronienie, bo znajduje się przed nim ogłoszenie o sprzedaży. Sama rozumiesz. Nie chcę się za bardzo rzucać tu w oczy i być źródłem jakichś awantur.

*Delikatnie się uśmiechnęła*
-Chyba nie znam żadnego z Cullenów. Przykro mi, ale jak chcesz to mogę Ci pomóc.
*Spojrzała na Angela*
-A co do mieszkania, u Cullenów powinno coś być, ale o ile wiem tam rzadko w domu ktoś jest.

*Zaśmiał się cicho.*
- No, jak nie masz nic do roboty i chcesz, to możemy poznać ich razem.
*Przypomniał sobie o czymś  i zapytał: *
- Rzadko jest ktoś w domu?A to czemu?

-Nie wiem. Ale tak słyszałam. Podobno czasem jest Alice. A reszta nie wiem.
*Odpowiedziała cicho.*
-Wiesz co? Zgłodniałam.
*Popatrzyła na wampira*

*Uśmiechnął się smutno.*
- Dlaczego w Forks nie ma żadnych ćpunów?
*Zapytał i się zaśmiał.*
- Przecież ćpuni powinni być wszędzie. Czemu Forks jest wyjątkiem? I na co ja mam teraz zapolować?
*Zapytał z pretensją w głosie.*

*Zaśmiała się cicho*
Chcesz możesz iść ze mną, ja idę polować na zwierzęta.
*Uśmiechnęła się lekko*
Jak teraz sobie poradzisz to Cullenowie nie będą Ci potrzebni.

- W sumie racja. Tylko może zanim stąd pójdziemy "obudzę" te dwie?
*Spytał i wskazał na dwie dziewczyny.*
- A i jeszcze jedno. Zapoznajemy się z nimi czy spadamy nic nie mówiąc?
*Uśmiechnął się i czekał na odpowiedź.*

-No możesz je obudzić. A mi jest obojętne czy je poznamy. Jak chcesz.
*Powiedziała uśmiechając się już trochę pewniej*

*Zamyślił się na chwilę.*
- Skoro ich nie znamy, a już tu jesteśmy, to co nam zależy? Dobra, czas je "przywrócić do życia" i czekań na ich reakcje.
*Spojrzał na Ness i Rose.*
- Proszę, gotowe.
*Uśmiechnął się i czekał na reakcje dziewczyn.*

*Spojrzała na Angela, pózniej na dziewczyny. Czekała na rekcję dziewczyn, oparła się na łokciach*

Spojrzała na nieznane wampiry i zmarszczyła brwi.
-Może i jestem nienormalna, ale coś mi tu nie gra.
Podeszła trochę bliżej.

-Co Ci nie pasuje?
*Spytała patrząc na dziewczynę.*

- Właśnie, co ci tu nie gra? Teoretycznie to nam coś powinno tu nie grać, a nie tobie. W końcu nam biją serca, jak co niektórym.
*Spojrzał na Ness i uśmiechnął się zawadiacko. *
- A więc...?

-To że przed chwilą tu nie stałaś. - Odparła.
Przyglądała się chwilę wampirzycy, po czym przeniosła wzrok na wampira.
-Jestem pół-wampirem. Mam wiele cech wampirzych, jak i ludzkich. W tym bijące serce. A tak w ogóle to nazywam się Renesmee. - Wyrzuciła z siebie jednym tchem.

-Przebiegłam ,po prostu, z predkością wampira, nie zdązyłaś tego zauważyć
*Uśmiechnęła się*
Ja jestem Susie

- Hej Ne... Renesmee. Ja nazywam się Angel Roberts.
*Rzucił spojrzenie Susie.*
Ta, jasne, na pewno kupi tę bajeczkę.
*Nie skomentował wyjaśnienia Susie na głos.*

-No co?
*Spytała Angela, który dziwnie na nią spojrzał. Znowu się speszyła.*

-Akurat wzrok mam po ojcu. - Mruknęła pod nosem i odwzajemniła uśmiech.
Słysząc zawahanie wampira spojrzała na niego ze zdziwieniem.
-Jak chciałeś mnie nazwać?

-Pewnie Ness, jakoś tak ładniej brzmi.
*Uśmiechnęła się nie pewnie*

-A przepraszam, że spytam. Skąd Wy mnie znacie? - Spytała z lekkim zdziwieniem.

- Hmmm... myślałem, że się przedstawiłaś. Może się myliłem?
*Spytał sarkastycznie. *

-A my Cię znamy?
*Spytała zdziwiona*
-Przynajmniej ja Cię nie znam
*Spojrzała na Angela*
-Bądź milszy
*Szepneła do niego, lekko Go szturchając*

- Ta, racja. Przepraszam. To przez to, że dawno nic nie piłem. Właśnie wybierałem się z Susie na moje pierwsze polowanie na zwierzęta.

Dała sobie głowę uciąć, że gdy się przedstawiała mówiła "Renesmee".
-Pierwsze polowanie na zwierzęta? Chcesz się tutaj przeprowadzić na stałe?

*Przygladała się tylko Ness i Angelowi, nic nie mówiąc*

- Tak, takie mam plany. Mam nadzieję, że wypalą.
*Uśmiechnął się do dziewczyny. Spojrzał na Susie, przypominając Renesmee o obecności wampirzycy.*

*Susie złapała się za brzuch i skierował się do Angela*
-Możemy iść?

A myślałem, że jak jesteśmy głodni to łapiemy się za gardła.
- Hm. No w sumie to myślę, że tak.
*Spojrzał na Renesmee, a następnie kiwnął głową na Rose.*
- Jeśli ją znasz, to powiedz, że pogadamy kiedy indziej.
*Skinął na Susie.*
- Ruszamy? Jak tak, to prowadź.
*Uśmiechnął się do niej.*

(Ojej gardło, brzuch to samo xD)

Nareszcie
*Uśmiechnęła się do Ness*
-To My idziemy, papa
*Pomachała dziewczynie i ruszyła w stronę rzeki przy lesie*

- Na razie Renesmee.
*Pobiegł za Susie.*

*Wrócił na polanę, po udanym polowaniu. Rozejrzał się za dziewczynami, które zostawił wcześniej.*
O, jeszcze tu są.
*Podszedł do Renesmee.*
- Już wróciłem.
*Uśmiechnął się i wyczuł znajomą woń Susie.*

-Ja też-powiedziała cicho i usiadła tam, gdzie siedziała przed polowaniem. Patrzyła przez cały czas na Renesmee i tą drugą.
Dzięki-pomyślała i uśmiechnęła się do dziewczyn

*Spojrzał na Susie. Jego oczy były ciemnozielone.*
- Też przyszłaś? Miło. ;]

-Jasne-powiedziała trochę bezczelnie.

*Odwzajemnił się chamskim spojrzeniem i zwrócił wzrok w kierunku Ness.*

Spojrzała z oburzeniem na chłopaka.
Bardzo mily, bardzo

Spojrzała na nich.
-I jak, udało się polowanie?

Spojrzała na chłopaka uśmiechając się delikatnie.
-Tak, ja jestem jak na razie najedzona-zwróciła się do Ness.

- No, jak na pierwszy raz czuję się całkiem dobrze.
*Uśmiechnął się do Ness.*
- Póki co mam na swoim koncie kilkudziesięciu ćpunów i przestępów i ... trzy sarny.
*Uśmiechnął się szeroko.*

Fantastycznie
-A czym Ty się żywisz?-uśmiechnęła się do Ness.

- No właśnie, czym? Preferujesz ludzkie jedzenie czy krew?
*Zapytał nie ukrywając ciekawości.*

Spojrzała na Angela, po czym wzrok znowu zwróciła ku Ness.

-Mogę żywic się ludzkim jedzeniem. Ale wolę krew.

-Aha-pokiwała głową. Tylko na taką odpowiedź było Ją teraz stać.

Pokiwała głową i uśmiechnęła się.
-Wybaczcie, ale mam ochotę na spacer. - Uśmiechnęła się i odeszła wgłąb lasu.

Spojrzała na Angela i wampirzycę.
-Ja się chyba też przejdę-skierowała się nad rzekę.

*Gdy został sam z Rose, spojrzał tylko na nią, a potem usiadł na krańcu polany.*
*Siedząc tak, wpatrywał się w ścianę lasu. Pogrążył się w rozmyśleniach.*
Może trochę wtedy przegiąłem z Suse, ale już nie mogłem wytrzymać z głodem, a wiadomo, że jak się czuje już to potężne pragnienie to nie myśli, a tym bardziej nie zachowuje się normalnie. A potem... heh. co tu dużo gadać. Idiota ze mnie, to wiem na pewno.
*Uśmiechnął się kpiarsko do ściany lasu.*
Kurde, chyba nie jest ze mną najlepiej. xD Nie dość, że tłumaczę się przed samym sobą, to jeszcze się uśmiecham do tych drzew jak jakiś głupi do sera.

Weszła zmęczona na polanę. Przez jakiś czas szukała Angela, Gdy już Go zobaczyła, podeszła do Niego.
-Hej-powiedziała cicho-Bardzo zajęty jesteś?

*Przez chwilę nie odpowiedział, jakby nie słyszał pytania. Dopiero po upływie minuty zorientował się, że ktoś stoi obok niego.*
- O, hej. Sorki, ale się zamyśliłem. Mówiłaś coś?
*Uśmiechnął się do dziewczyny.*

-Tak, czy jesteś zajęty?

- Nie, no co ty.
*Zaśmiał się.*
- Przyłączysz się?
*Spytał i nie czekając na odpowiedź spojrzał na pobliskie drzewa.*

-Em jasne, a co robisz?-spytała chłopaka siadając obok Niego.

- Siedzę, patrzę na drzewa i sobie myślę o różnych rzeczach.

-Okey... A o czym myślałes przed moim przyjściem?-uśmiechnęła się.

*Przez dłuższy czas nie odwracał wzroku od drzew.
Nad czym ja w ogóle myślałem? Lepiej zmienię temat zanim wyjdę na idiotę, który nie wie o czym myśli.
Po kilku długich sekundach w końcu coś powiedział.*
- Yyy..., nie ważne. Lepiej powiedz dokąd poszłaś z Ness.
*Uśmiechnął się.*

Okey-pomyślała.
-No, ja poszłam do Jej znajomych, ale jako, że ich nie znałam, a oni się znali, wiec postanowaiłam wrócić do Ciebie-zasmiała się.

*Oderwał wzrok od drzew i przeniósł go na Suse.*
- Do znajomych? Hmm. Jeszcze więcej wampirów jednego dnia.
*Zaśmiał się.*
- Powiedz coś o nich.
*Zachęcił wampirzycę.*

-To znaczy,.. Hmm.. By jeden zmiennokształtny. Była jakas Alice i Jacob, tyle wiem-wzruszyła ramionami.

*Uwagę chłopaka przykuło jedno ze słów wypowiedzianych przez Suse.*
- Zmiennokształtny?
*Zapytał nie ukrywając zdziwienia.*

-Tak, wilkołak, śmierdział jak pies-zasmiała się.

*Zaśmiał się.*
- Rozumiem, że nie przypadł ci do gustu.
*Powiedział dławiąc się jednocześnie ze śmiechu.*

-Nie, to znaczy można powiedzieć, że był sympatyczny-usmiechnęła się-w odróżnieniu do niektórych.

- Z przyjemnością go później poznam. To będzie pierwszy wilkołak na liście moich kontaktów w "nowym świecie".
*Zaśmiał się.*

-Mój chyba tez-zaśmiała się.
-A Ty co robiłeś oprócz myslenia, nie wiem o czym?

*Myślał chwilę nad odpowiedzią.*
- Nic.
*Uśmiechnął się.*
- Tylko siedziałem.

-Ciekawe zajęcie-powiedziała cicho.

- Bardzo.
*Zaśmiał się.*
- Nikogo tu praktycznie nie znam, więc nie chciałem wychodzić na miasto. No a poza tym tutaj została tamta - *Kiwnął na Rose.* - Z nudów co jakiś czas ją zamrażam i odmrażam.
*Zaśmiał się.*
- Coś jej się nie śpieszy, żeby pogadać.

Spojrzała na Niego zdziwiona.
-Tak, to ciekawsze zajęcie-zaśmiała się-a może po prostu nie ma ochoty z Tobą gadać?

*Teraz to on spojrzał zdziwiony. xD *
- Nie wiem. Nie widzę innego powodu, dla którego miałaby iść w tym kierunku, po drodze cały czas się mi przyglądając.

-No, ale ja też Ci się przyglądałam, a powiedzialam coś tylko dlatego, że zdziwiło mnie co się z Nimi stalo-miała na mysłi Ness i Rose. -Jednak to jest dziwne, jak nagle ktoś "zamarza"

O jaka się znalazła. Ciekawe co by zrobiła, gdybym ich nie zamroził. Podeszła do mnie, przyjrzała się  i uciekła do lasu?
*Zaśmiał się.*
- A ty niby jaki masz dar?

-Ja.... Hm.. W sumie to nic przydatnego, potrafię się przenosić w czasie-powiedziała obojętnie.

*Nie dał po sobie poznać żadnych emocji.*
- No rzeczywiście. Co to jest? Przecież to, w przeciwieństwie do mojego daru, w ogólne nie jest dziwne prawda?
*Zapytał z ironią. Po upływie kilku sekund zaśmiał się.*

-No wiesz co? Jesteś nie miły-zaśmiała się udając obrażoną.

- To ty obojętnie mówisz o swoim darze, a przy moim twierdzisz, że to jest dziwne.
*Przekręcił głowę w inną stronę, zadzierając przy tym nos do góry. Po chwili spojrzał na Suse i zaczął się śmiać.*

-No, bo to jest dziwne, znaczy takie w sumie to nie przydatne-zaśmiała się.

*zastanawiała się czemu nadal stoi w miejscu i podeszła do nieznajomych wampirów i Ness*
Hej Ness
*przywitała się z siostrzenicą*
Hej jestem Rosalie
*przedstawiła się pozostałym wampirom*

(ale tu nie ma Ness xD)

(Ej, mnie tu nie ma! xD)

(No własnie xD)

-Ness? Nie ma tu Renesmee-zaśmiała się cicho.
-Susie-uśmiechnęła się do wampirzycy.

(nie ma? ja jeszcze nie wtajemniczona w nic. Anyway xD)
Emm.. Przepraszam mam jakieś zwidy.
*potrząsnęła głową*
Miło mi Cię poznać Susie
*równierz się uśmiechnęła*
(ej. ja nie potrafię być Rosalie. Nikt tego nie zauważył?)

(Było poczytać xD)
-Mi też miło-uśmiechnęła się przyjaźnie.

(No własnie zauważyłam! Ale myślałam, że bdziesz taka jak w realu xD! )

(raczej nie. Byłoby bez sensu jakbym była wredna i tu i tu... mało interesujące)

(e tam xD)

- Hej Rose. Jestem Angel.
*Spojrzał na chwilę na Suse i wyszeptał: *
- Co jest nieprzydatne? Podróże w czasie czy kontrola czasu?

(okey nie wiem już o co chodzi xD)

-Chyba jednak podróże w czasie, bo to takie jakies.. No nie wiem jak to nazwac...-wzruszyła ramionami cicho się śmiejąc.

*Dumny z siebie zadarł nos do góry i po chwili się zaśmiał.*
- Fakt, mój dar jest chyba bardziej praktyczny.
*Uśmiechnął się do wampirzycy.*

-Tak, tak racja-zaśmiała się przytakując Angelowi.
-Strasznie cicha ta Rosalie-wyszeptała tak, aby tylko Angel Ją usłyszał.

- Racja. I kto by pomyślał, że zobaczyła mnie jako pierwsza.
*Odpowiedział tym samym tonem co Suse.*

-A może się Ciebie wstydzi?odpowiedziała patrząc na chłopaka.

- To ja już może sobie pójdę, żeby nikogo nie krępować.
*Powiedział tonem obrażonego. Po chwili puścił dziewczynie oko i powoli zaczął iść w kierunku lasu.*

Spojrzała zdziwiona na chłopaka, po chwili jednak się uśmiechneła i wstała.
-Ja idę-pomachała do Rosie i skierowała się do lasu.

*Zatrzymał się tuż przed lasem i zapytał Suse: *
- Ty też masz coś do załatwienia?

-Nie, ale chciałam sobie pójść od Rosalie-powiedziało cicho, uśmiechając się lekko.

- Aha
Chciała pójść od niej to ciekawe dokąd pójdzie teraz.
*Uśmiechnął się sam do siebie.*
- Mam rozumieć, że do zobaczenia?
*Zapytał chociaż wydawałoby się, że już znał odpowiedź na pytanie.*

-Tak, tak a teraz co będziesz robił?-spytała patrząc chłopakowi w oczy.

Yhy, na pewno.
*Odwrócił wzrok w inną stronę, znowu uśmiechnął się do siebie i powiedział: *
- A takie tam. Nic ciekawego. Pozwiedzam trochę, popodziwiam widoki i takie tam. Może pójdę...
*Urwał w połowie zdania i zniknął w ścianie lasu.*

-Dzięki-powiedziała cicho i usiadła pod drzewem.

*Wstała spod drzewa i skierowała się za węchem Angela.*
Będę bezczelna, trudno-zaśmiała się i pobiegła.

Weszła na polanę i położyła się na trawie.