Spuściła głowę i spojrzała na swoje dłonie.
-Bo...bo już nie potrafię normalnie żyć...
Powiedziała cicho i spojrzała na niego tęskniącym wzrokiem. Szybko jednak przeniosła wzrok na okno. W oczach zbierały jej się łzy i jeszcze chwilę, a czuła że nie wytrzyma i rozryczy się na amen. Za każdym razem, kiedy spojrzała na chłopaka wracały wspomnienia. Wtedy znów miała przed oczami ich razem siedzących tu w tym pokoju i śmiejących się. Widziała jak siedziała na barierce na balkonie, a on ją trzymał i przytulał do siebie. Zamknęła oczy i łza spłynęła jej po policzku, nie mogła tak dłużej żyć. Mitch był dla niej jak najsilniejszy narkotyk. Teraz jej życie nie miało już takiego sensu jak kiedyś. Chciała za wszelką cenę cofnąć się w czasie i to naprawić, chociaż jeśli Lexi była jego miłością na zawsze to i tak by ją zostawił. Chociaż miłość po jednogodzinnej rozmowie wydawała jej się bardzo dziwna, Wiedziała że miłość od pierwszego wejrzenia jest słaba i krótka, ale nie wnikała jaki silnym uczuciem Mitch darzy Lexi. Wzięła głęboki wdech i nadal nie patrząc na chłopaka, zeskoczyła z parapetu. Wyjęła z szuflady małe pudełeczko i rzuciła je do Mitch'a.
-Masz...to za tamtą bransoletkę, teraz będziesz mógł ją dać Lexi...
Powiedziała cicho, tak aby nie zauważył że ona płacze.

Spojrzała na niego zapłakanymi oczami i znów usiadła na parapecie. Patrzyła przez chwilę na las, po czym odezwała się.
-Tamtej Katie...którą znałeś i podobno kochałeś w co wątpię...już nie ma.
Powiedziała cicho i spojrzała na niego.
-Zniszczyłeś ją...codziennie chciałabym się cofnąć w czasie, ale nie mogę. Chciałabym ominąć to cholerne miasteczko i iść dalej, albo zostać w Voletrze. Przynajmniej bym Cię nie spotkała. Zniszczyłeś już całe moje życie i nie pozwoliłeś mi o sobie zapomnieć nawet za pomocą tabletek.
Mówiła przez łzy. To była prawda. Kiedyś Katie potrafiła się śmiać z niczego, uśmiechać się. Kiedyś jej usta miały malinowy kolor a na policzkach były rumieńce. Teraz nic...miała blade policzki tak jak i usta. Uśmiechała się i śmiała, nie to co maska którą nosi teraz. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć prócz smutku i bólu.

Westchnęła cicho i spojrzała na niego smutno.
-Mitch...zrozum, że ja nie potrafię. Ja nadal Cię kocham i nie mogę zdobyć nowych wspomnieć  z tobą. Trudno mi jest z tobą przebywać wiedząc, ze nie mogę się do Ciebie przytulić, nie mogę Cię pocałować. Na serio Cię pokochałam...nie to co ty mnie...
Wyjaśniła mu cichym głosem. Odwróciła wzrok i oparła policzek o kolano.
-Jak ja mogę nie płakać, jeśli straciłam wszystko to co kocham i na czym mi najbardziej zależy.?
Spytała cicho, prawie że niedosłyszalnie.
-I nawet jeśli, próbuję stłumić w sobie tamtą Katie nie oznacza, że ona kiedyś wróci...
Dodała po chwili i spojrzała na niego smutno. Przygryzła delikatnie wargę i westchnęła cicho.

Podciągnęła kolana pod brodę najbardziej jak tylko mogła. Wyglądała jakby się czegoś bała, lecz nadal jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć prócz smutku.
-Ta...Waruj piesku...
Mruknęła pod nosem i spojrzała na las.
-Miłość do brata i do psa jest inna niż moja teraz do Ciebie...nie możesz tego zrozumieć.?!
Spytała lekko podirytowana. Przygryzła wargę i spojrzała na niego.
-Idź do Lexi...już się dobrze czuję...
Powiedziała cicho i wstała. Wyskoczyła do ogrodu przez okno.