Wiedział, że nie powinien tu być, ale musiał jej coś powiedzieć. Czekał aż się obudzi wciąż na nią patrząc.

-Wiem. Muszę ci coś powiedzieć. -spojrzał na nią.
-Pewnie twój brat już zabronił ci się ze mną spotykać. Nie wiem, czy wiesz dlaczego, dlatego ci powiem. Jestem wampirem i on zapewne boi się o twoje bezpieczeństwo. Wiedz, że nie zrobiłbym ci krzywdy. Powstrzymałem się, kiedy krwawiłaś. Byłem w szpitalu, a to też trudne dla wampira...-mówił.
-Powinienem nie wpieprzać się więcej w twoje życie, a ty powinnaś o mnie zapomnieć, tak byłoby najlepiej, choć dla mnie to strasznie trudne. -cały czas na nią patrzał.
-Pewnie sobie myślisz, że próbuję ci wcisnąć jakiś kit, ale to prawda. -słowa, które wypowiadał zabrzmiały bardziej poważnie, niż się spodziewał.

-Więc co z tym robimy? -spojrzał na nią wyczekująco.

Uśmiechnął się lekko pod nosem.
-Ja wolałbym nie znikać z twojego życia, ale jak ty tego chcesz, to to zrobię. -spojrzał na nią.

Uśmiechnął się do niej nic nie mówiąc. Nie miał pojęcia, co ona do niego czuje.

Spojrzał w stronę chłopaka.
-Spokojnie. -odpowiedział mu. Nie chciał mieć nieprzyjemności i wiedział, że on za nim nie przepada, tylko szkoda, że nie wiedział o nim nic i nie miał w zasadzie podstaw żeby go nienawidzić. Spjrzał jeszcze na Mię, a po chwili zniknął z zasięgu ich wzroku.

*Dom wyjechał*


*po paru dniach już mogła wstać. Wyszła z pokoju*